طراحی داخلی سنتی ایرانی

طراحی داخلی در خانه های سنتی ایرانی

 زمان : 18/2/13 16:21 مطالعه : 2,224 بار

خانه محل سکونت است و پناهگاهی امن برای یک ایرانی محسوب می شود. ابعاد مادی آرامش و آسایش، نبود سروصدا، تنظیم شرایط محیطی مانند حفظ حریم خصوصی در گرمای سرد و آرامش از ویژگی های اصلی مسکن خوب است و نبود آنها می تواند آرامش خاطر را تضعیف کند.
طراحی داخلی سنتی ایرانی برای منازل
 

خانه اولین فضایی است که فرد در آن احساس تعلق را تجربه می کند. ساختن خانه یک پدیده فرهنگی تلقی می شود و معماری آن به شدت تحت تأثیر فرهنگی است که به آن تعلق دارد.

خانه محل سکونت است و پناهگاهی امن برای یک ایرانی محسوب می شود. ابعاد مادی آرامش و آسایش، عدم وجود صدا، تنظیم شرایط محیطی مانند حفظ حریم خصوصی در گرمای سرد و آرامش از ویژگی های اصلی مسکن خوب است و نبود آنها می تواند آرامش خاطر را تضعیف کند.

در فرهنگ ایرانی، حریم خصوصی افراد و خانواده ها مهم است. به همین دلیل خانه‌های درون‌گرا ایجاد شده‌اند، به این معنا که هیچ تماس بصری مستقیمی بین فضاهای داخلی خانه و فضاهای بیرونی وجود ندارد. حتی ارتباط بین فضاهای داخلی نیز با دقت طراحی شده است.

در فرهنگ این نوع معماری ارزش واقعی به ذات و هسته درونی آن داده می شود. پوسته ظاهری صرفاً یک پوشش مجازی است که از حقیقت محافظت می کند. فضای داخلی جوهر واقعی ساختمان را تعیین می کند و با هیچ فضای بیرونی قابل مقایسه نیست. در واقع می توان گفت که در خانه های سنتی ایرانی، فضای داخلی بسیار مهمتر از نمای بیرونی و نمای ساختمان است. خانه های ایرانی ظاهری ساده و محجوب دارند اما در داخل دارای طرح های باشکوه و چشم نوازی هستند.

درون‌نگری در فرهنگ عرفانی ایرانی بسیار مهم است. به معنای مراقبه برای یافتن آرامش درونی است.

حریم خصوصی به عنوان یکی از اصول اساسی در معماری اسلامی برای تامین امنیت اجتماعی جنبه های مختلفی دارد. نوع حریم خصوصی که در خانه‌ها، مساجد، حمام‌ها، باغ‌ها و... ایرانیان می‌توانید پیدا کنید گواه آن است. حریم خصوصی در لغت به معنای فضای اطراف خانه و مکانی است که حفاظت و دفاع از آن واجب است. در فرهنگ ایرانی، اعضای خانواده نوع خاصی از حریم خصوصی خود را دارند که از اعضای غیر خانواده متمایز است.

در معماری سنتی ایرانی، خانه در مناطق شهری، فضایی متراکم و درونگرا، فضایی خصوصی برای زندگی خانوادگی بود که معمولاً در طراحی و ساخت آن به منظور حفاظت از اعضای خانواده و دور نگه داشتن آنها از دید غریبه ها، اصل حریم خصوصی بود. بر اساس این دوگانگی، معماری توکار از دو بخش فضای درونی و فضای بیرونی تشکیل شده است. فضای درونی به ویژه برای اعضای اصلی خانواده به ویژه زنان بود. در زمان های قدیم مخصوص زنان، کودکان و خدمتکاران بود. خانه ها به فضاهای داخلی - خصوصی و بیرونی - عمومی تقسیم می شدند. دیوارهایی برای جداکردن این دو و دور نگه داشتن فضای درونی از دید افراد به اصطلاح غریبه ساخته شده بود. با گل و درختان میوه_ کنار درها یا راهروهای باریک، گاهی این دو فضا را فقط با پرده ای ضخیم از یکدیگر جدا می کرد.

حیاط در خانه های قدیمی مرکز و قلب بنا بود. حیاط مرکزی با ایوانی در هر ضلع، ویژگی ای بود که از گذشته های دور در معماری ایرانی وجود داشته است. ممکن بود حیاط در مرکز خانه هندسی نباشد، اما از نظر زندگی و انجام فعالیت ها و به هم پیوستن قسمت های مختلف خانه، مرکزیت داشته باشد. صحن محل برگزاری مراسم مختلف از قبیل مراسم مذهبی، عروسی و گردهمایی اقوام بود. حیاط معمولا مربع بود. ابعاد حیاط با توجه به تعداد و عملکرد فضاهای اطراف تعیین می شد. هر حیاط معمولاً دارای یک حوض و چندین باغ بود که بسته به شرایط محلی مانند آب و هوا و عوامل فرهنگی متفاوت بود. سازماندهی فضاهای محصور حیاط به گونه ای بود که با تغییرات فصلی و کارکردهای مختلف اتاق های مجاور تناسب داشته باشد.

در خانه های قدیمی، حوض ها و باغ ها معتبرترین عناصر حیاط بودند. گاهی اوقات در فصل تابستان تخت هایی در اطراف حوض قرار می دادند تا خانواده بتوانند در هوای آزاد وقت بگذرانند، غذا بخورند و حتی بخوابند.

در خانه‌های سنتی، سطح کف اتاق‌ها بالاتر از سطح کف حیاط بوده که نشان از اهمیت و احترام اتاق‌ها دارد. همه باید قبل از ورود به اتاق کفش های خود را در می آوردند. کف ها همیشه فرش بوده و طاقچه هایی در دیوارها برای اشیاء زینتی می ساختند. پنجره ها معمولاً از شیشه های رنگی ساخته می شدند تا از تابش نور شدید خورشید به ویژه در مناطق کویری و همچنین حفظ حریم خصوصی افراد داخل اتاق جلوگیری شود. در فرهنگ ایران باستان، قبل از مدرن شدن، اعضای خانه و مهمانان روی زمین می نشستند. از این رو فرش های نرم و کوسن های تزئین شده در اطراف اتاق قرار داده شده بود تا افراد بتوانند روی زمین استراحت کنند.

آشپزخانه:

آشپزخانه معمولا مربع یا مستطیل و نزدیک به ذخیره آب برای استفاده راحت تر از آب سالم بود. داخل آشپزخانه مکانی برای پخت و پز، مکانی برای نگهداری چوب، تنور پخت نان و طاقچه ای در دیوار برای نوشیدنی و ظروف پخت و پز وجود داشت. آشپزخانه معمولاً دور از دید عموم بود. تهیه غذاهای ایرانی سخت و زمان بر است. از آنجایی که ایرانی‌ها برای مهمانان خود احترام زیادی قائل هستند، نمی‌خواهند آشپزی را جلوی آن‌ها انجام دهند و ترجیح می‌دهند فقط بعد از اتمام غذا، غذا را سرو کنند.

سالن:

تالار به طور کلی فضایی با تزئینات بسیار زیبا در کنار اتاق های ساده در خانه های سنتی بود. تالار با گچ بری، آینه کاری، نقاشی روی گچ، مقرنس و نقاشی روی چوب تزیین شده و برای پذیرایی از مهمانان خاص مورد استفاده قرار می گرفت. در فرهنگ ایرانی، مهمان از احترام بالایی برخوردار است و به او توصیه می شود که بهترین اتاق، غذا و خدمات را به میهمان ارائه دهد.

اتاق های نشیمن:

اتاق های نشیمن از اهمیت کمتری نسبت به سالن، اما مهمتر از اتاق های ساده بودند. اتاق نشیمن محل تجمع خانواده و مهمانان بود. از نظر تزیین بسیار ساده و بسیار راحت بود.

طراحی خود را به ما بسپارید