طراحی داخلی قرون وسطی

مترجم : گروه معماری مشاور

قرون وسطی

از سقوط رم، زمانی که شهر در نهایت توسط اودوآسر در سال 476 غارت شد، تا قرن 15، زمانی که رنسانس قبلاً به خوبی پیشرفت کرده بود، اطلاعات در مورد دکوراسیون داخلی کمیاب است. تاریخ آن باید از اشیاء باقیمانده و دست نوشته های تذهیب شده کنار هم جمع شود.

بیزانس

پایتخت امپراتوری روم شرقی، قسطنطنیه (که قبلا بیزانس نامیده می شد، بعداً استانبول، استانبول کنونی) مکان مناسبی برای ملاقات شرق و غرب بود. تأثیر هنر ایرانی را احساس کرد و آن را به سبک‌های مسیحی اروپایی اوایل قرون وسطی منتقل کرد. بیشتر فضاهای داخلی بیزانسی بازمانده کلیسا هستند، اگرچه نقاشی های دیواری سکولار و به ویژه موزاییک ها همچنان محبوب بودند. با این حال، نماد شکنان قرن هشتم، نه تنها ساختن تصاویر را ممنوع کردند، بلکه بسیاری از تصاویر موجود را از بین بردند. کنده کاری عاج بسیار توسعه یافته بود و مبلمان با پلاک های عاج منبت کاری شده و با کنده کاری تزئین شده بود. کارهای گل اسمیت که در روم باستان به مقدار زیاد وجود داشت، در قسطنطنیه به همان اندازه محبوب بود. تزیینات معمولاً از نوع repoussé با موضوعاتی از اساطیر کلاسیک بود. تعداد بسیار کمی از اشیای طلا باقی مانده است و بیشتر آثار برنزی نیز از بین رفته است. منسوجات تزیینی با کیفیت خوب رایج بود و قطعات کمی از آن باقی مانده است. در برخی از قطعات کمیاب ابریشم های منقوش قرن هفتم یا هشتم است که تأثیر ایرانی را بیشتر می توان یافت. ابریشم زمانی در مقادیر زیادی از چین وارد می شد.

قسطنطنیه به طور فزاینده ای به یک شهر شرقی تبدیل شد، زیرا نفوذ یونانی اسکندر مقدونی در خاورمیانه و نزدیک کاهش یافت و تمدن جدید اسلام ایجاد شد.

در جنگ دائمی که در اوایل قرون وسطی در اروپا به راه افتاد، دارایی های مادی به حداقل رسید: یک مرد برای مدت طولانی مالک چیزی که نمی توانست از آن دفاع کند و استفاده یا فرصت کمی برای تزئینات داخلی داشت. اگر بیش از یک خانه داشت، اثاثیه و اموالش از جایی به جای دیگر با او می رفت. در این زمان، هنرها در انحصار کلیسا قرار گرفت، کلیسا که رشد کرد و بر تمام جنبه های جهان قرون وسطی تسلط یافت.

در قرن نهم، سبک رومانسک به خوبی در شمال اروپا تثبیت شد. از طاق نیم دایره و طاق نما بسیار بیشتر از سبک رومی امپراتوری استفاده می کرد. بسیاری از مجسمه‌هایی که ساختمان‌ها را تزئین می‌کردند تحت تأثیر خاورمیانه قرار گرفتند. دربار شارلمانی در قرن نهم با خلیفه هارون الرشید در بغداد ارتباط داشت و اعراب راه دریایی بین خلیج فارس و چین باز کرده بودند. منسوجات شرقی که از طریق ونیز و جنوا وارد شد، در فضاهای داخلی مجلل اروپایی یافت شد و در قرن سیزدهم اولین قطعه چینی که توسط مارکوپولو بازگردانده شد، راه خود را به غرب پیدا کرد و هنوز در جهان نگهداری می شود. خزانه سنت مارک، ونیز.

در اواخر دوره قرون وسطی، خانه‌های بزرگ‌تر که عموماً قلعه نامیده می‌شوند، بر اساس اصول نظامی و نه زیبایی‌شناسی طراحی شده‌اند. اتاق اصلی تالار وسیعی بود با دیوارهای چوبی یا سنگی (گاهی اوقات گچ بری شده)، سقفی با تیرهای باز، پنجره‌های باریک (هنوز بدون لعاب) و کفی از تخته‌های سنگی، کاشی‌ها یا خاک کوبیده شده. در خانه‌های قبلی آتش در مرکز طبقه می‌سوخت و دود یا از سوراخ مرکزی پشت بام عبور می‌کرد یا در میان تیرها پراکنده می‌شد. اما شومینه های دیواری به زودی جایگزین این سیستم نامطلوب شدند. اثاثیه احتمالاً محدود به چهارپایه‌های ساده، نیمکت‌ها و میزهای پایه‌دار، ساخته‌شده از چوب محلی، و برخی صندوق‌های سنگین که دارایی‌های شخصی در آن‌ها نگهداری می‌شد، بود. ارباب فئودال و بانویش بر روی صندلی‌های مفصل‌تر روی دایس (سکوی مرتفع) می‌نشستند و یک آویز رنگی از پارچه ساده گاهی دیوار پشت آنها را تزئین می‌کرد. دیوارپوش‌ها و ملیله‌کاری‌ها در زمان نورمن‌ها (1066-1189) رایج‌تر شدند، زمانی که سنگ‌تراشی روی درها، شومینه‌ها، دهانه‌های پنجره‌ها، سرستون‌های ستون‌ها و طاق‌بندی روی دیوارهای داخلی نیز معرفی شد. چنین آویزهایی هنوز در قلعه های نورمن روچستر، کنت و چپستو در انگلستان دیده می شود. کل جامعه اغلب در یک سالن زندگی می کردند و می خوابیدند، اما با گذشت زمان، دو اتاق اصلی - تالار و اتاق - فراهم شد. در ابتدا اتاق ها با آویزهای پشمی تقسیم می شدند که از میله های آهنی یا از تیرها آویزان می شدند. خانه های فقرا پناهگاه های ساده و چوبی با کف های خاکی برهنه و دیوارهای بدون تزئینات بود. چنین شرایطی، با تغییراتی بر اساس شرایط محلی، عموماً تا پایان قرن دوازدهم در اروپای غربی رایج بود.

اروپای اواخر قرون وسطی

در طول قرن‌های 12 و 13، کسانی که در جنگ‌های صلیبی شرکت کرده بودند، چیزی از زندگی مجلل در خاور نزدیک آموختند، و از آنجایی که راه امن‌تر زندگی در خانه ممکن می‌شد، شروع به بهبود شرایط زندگی خود کردند. قلعه به آرامی به خانه عمارت تبدیل شد. تجهیزات خانگی پیچیده‌تر و مهم‌تر شد، بدون شک تا حدی به این دلیل که زنان از زمان غیبت مردان در جنگ‌های صلیبی، نقش بیشتری در مدیریت خانه داشتند.

پرده‌هایی با بافت ظریف‌تر جایگزین کرکره‌های چوبی پنجره‌ها یا آویزهای سنگین خانگی شدند. ملیله‌ها خالی بودن دیوارها را تسکین می‌داد و گرمای بیشتری به اتاق‌ها می‌بخشید، و سایر منسوجات و ملیله‌ها را روی صندلی‌ها و میزها می‌کشیدند و از کوسن‌های بافته شده یا گلدوزی شده با رنگ‌های روشن استفاده می‌کردند. سقف‌های چوبی ظریف اتاق‌های بزرگ، به‌ویژه در فرانسه، گاهی اوقات با رنگ‌های روشن رنگ می‌شدند. ناپدید شدن بسیاری از این رنگ با گذشت زمان، ریاضت کاذبی را به فضای داخلی بازمانده از قرون وسطی می بخشد.

تعداد بیشتری از اتاق ها که نیازهای ویژه را برآورده می کردند و حفظ حریم خصوصی را افزایش می دادند، مورد استفاده قرار گرفتند، اگرچه خانه هنوز به طور کلی برنامه ریزی نشده بود. آشپزخانه، کره و انباری در انتهای پایین سالن، فراتر از یک صفحه چوبی یا سنگی حکاکی شده قرار داشتند، که در خانه‌های بزرگ‌تر، گالری خنیا را پشتیبانی می‌کرد. در طرف مقابل، اتاقک یا اتاق بیرون نشینی وجود داشت که شاید بالای آن یک خورشیدی (اتاق بالایی) قرار داشت که به عنوان اتاق خواب یا آپارتمان مخصوص خانم ها استفاده می شد. گاهی اوقات یک اتاق مهمان تهیه می شد. در قرن سیزدهم و چهاردهم، کمد لباس اتاقی بود با پرس برای نگهداری پرده ها، آویزها، رختخواب و ملحفه های رومیزی و همچنین لباس و مواد مورد نیاز اعضای خانواده. در اینجا خیاطی و خیاطی ادامه یافت و اتاق تبدیل به یک اتاق کار و انبار ترکیبی شد که با میزها و صندلی های سنگین و ساده مبله شده بود.

در آشپزخانه، تف های چرخان و قلاب های قابل تنظیم برای تعلیق قابلمه های پخت و پز در یک شومینه دیواری بزرگ کلاه دار یا فرورفته نصب شده بودند. ظروف ساده اما دلپذیری از چوب، مس و آهن را روی قلاب‌هایی روی دیوارها قرار می‌دادند و میزهای بسیار محکمی روی زمین سنگی یا کاشی‌کاری‌شده، که با خاک اره یا خاک اره‌ای پراکنده شده بود، قرار داشت. در سالن راش ها با گیاهان معطر مخلوط شده بودند و به جذب مقداری کثیفی، بو و چربی کمک می کردند. در قرن پانزدهم تشک‌های بافته شده راش رایج بود. معرفی سفره های کتانی باعث بهبود رفتار و نظافت در وعده های غذایی شد.

زیور آلات و تجملات مختلف که در زمان جنگ های صلیبی رایج تر شده بود، در قرن های بعدی با افزایش تجارت با خاور نزدیک، رواج یافت. بشقاب‌های خانگی، طلا یا نقره، اغلب به‌عنوان تزئین و تحت تأثیر قرار دادن بازدیدکنندگان بر روی کمدها یا کمدها به نمایش گذاشته می‌شد، و برای جلوگیری از دزدی، طناب زدن این اموال ناشناخته نبود. ترتیبات داخلی برای شستشو و حمام کردن یک امر تجملی در نظر گرفته می شد. گاهی اوقات یک کاسه فلزی با یک طرف صاف به دیوار اتاق نشیمن با یک میله در حال چرخش یا یک آب انبار کوچک که روی آن شیر آب می‌خورد و حوله‌ای روی میله‌ای لولایی نصب می‌کردند. آینه‌های محدب کوچکی در اوایل قرن پانزدهم روی دیوارها آویزان شده بود، مانند آینه‌ای که در پس‌زمینه «ازدواج جیووانی آرنولفینی و جیووانا سنامی» یان ون آیک وجود داشت.

سبک گوتیک برای اولین بار در ایل دو فرانس در اواخر قرن دوازدهم ظاهر شد. این در اصل از منابع خاورمیانه گرفته شده و توسط سازندگان اسلامی ساخته شده است. این به طور گسترده در غرب اروپا مورد استفاده قرار گرفت، جایی که به دلایل نامشخص، در قرن هفدهم نام گوتیک را به خود اختصاص داد. با استفاده گسترده از طاق نوک تیز، فضای داخلی جادار، و دیوارهای سوراخ شده با پنجره های متعدد، اغلب از شیشه های رنگی مشخص می شود. این سبک قوانین ثابتی نداشت که بر تناسب حاکم باشد، و دکوراسیون، عموماً بیان آزادانه صنعتگران در محدوده مد فعلی و هدف ساختمان بود.

دانش فضای داخلی گوتیک از دست‌نوشته‌های تذهیب‌شده و نقاشی‌های تابلویی از معدود اشیاء هنری بازمانده گرفته شده است. استفاده زیادی از منسوجات برای پوشش دیوارها، به ویژه ملیله ها انجام شد. مراکز اصلی تولید ملیله در قرون وسطی پاریس و آراس بودند (به مقاله ملیله مراجعه کنید). دادگاه‌های اروپایی در آن زمان بسیار متحرک بودند و از مکانی به مکان دیگر منتقل می‌شدند: ملیله‌ها به‌طور قابل توجهی همه کاره بودند، زیرا می‌توانستند آن‌ها را برداشته و در جای دیگری آویزان کنند. آنها را در اتاق های پارتیشن به کار می بردند، و گاهی اوقات آنها را زیر یک سقف بلند آویزان می کردند تا به عنوان سقف عمل کنند. قالی‌ها و فرش‌ها توسط صلیبی‌ها از شرق بازگردانده شده بود و در ابتدا به‌عنوان پوشش دیوان یا در مورد انواع ظریف‌تر، به عنوان رومیزی و رومیزی استفاده می‌شد. فرش کف نسبتاً دیر معرفی شد. بافندگان ساراسنی در سیسیل و در سرزمین اصلی ایتالیا ساکن شده بودند و انواع پارچه های غنی مانند ابریشم و مخمل تولید می کردند.

مبلمان به اندازه قرون بعدی وجود نداشت، به خصوص صندلی ها نسبتاً کمیاب بودند. میزها دراز و مستطیل شکل بودند که روی پایه‌ها چیده شده بودند و نیمکت‌هایی برای نشستن داشتند. سر میز، برای شخص اصلی خانواده، یک صندلی با پشتی صاف قرار داشت. صندلی ها، عموماً موضوع آداب خاصی بودند و برای مهم ترین افراد محفوظ بود و اغلب با سایبان پوشانده می شدند. نگهدارنده ها باید بایستند. گاهی اوقات به اعضای کمتر مهم خانواده مدفوع داده می شد. صندلی های تاشو، مانند صندلی رومی قدیمی، در قرن چهاردهم ظاهر شد. اگرچه چند صندلی دارای صندلی و بازوهای پر از راش بودند، پوشاندن آنها با منسوجات و قرار دادن بالشتک روی صندلی ها رایج تر بود. بوفه ها که اغلب به شکل فوق العاده ای حکاکی شده بودند به عنوان پایه نقره و برای سرو غذا استفاده می شد.

تخت‌خواب‌های قرون وسطایی، با ستون‌ها و سایبان‌های بسیار حکاکی‌شده، اغلب اندازه بزرگی داشتند، و معمولاً توسط چندین نفر اشغال می‌شد - و همچنین سگ‌های مورد علاقه که بالای سر می‌خوابیدند. تخت بزرگ در موزه ویکتوریا و آلبرت لندن، شهرت دارد که شش زوج را در آسایش نگه داشته است.

کار زرگرها اغلب با مینا تزئین می شد و برنز نیز به همین صورت بود. روش معمول از نوع Champlevé بود که در آن فلز حکاکی یا تراشیده می‌شود و سپس فضاها با شیشه‌های رنگی پودری پر می‌شوند و سپس با پختن در هم آمیخته می‌شوند. در لیموژ و در راینلند طیف وسیعی از اشیاء اجرا شد: آثار بسیار بزرگ، مانند مقبره‌ها، و همچنین قطعات کوچک‌تر، مانند تعقیب و گریز و تکیه‌گاه‌ها. وسایل روشنایی از برنز یا فرفورژه ساخته می شدند. آنها برای تعلیق معمولاً برای چراغ‌های نفتی در نظر گرفته می‌شدند و شمعدان‌های ایستاده و شمعدان‌ها با میخ‌هایی تهیه می‌شدند که شمع را روی آن‌ها فشار می‌دادند (میله‌های شمع خاردار).

سفال های تزئینی بسیار کمی ساخته شد، اگرچه ظروف و گلدان های رنگارنگ اسپانیای موری ها استثنا هستند. کاشی‌ها به‌طور گسترده برای دیوارها و کف خانه‌های طبقه بهتر استفاده می‌شد، و ضرب‌المثلی در اسپانیا وجود داشت که می‌گوید مردی فقیر در خانه‌ای بدون کاشی زندگی می‌کرد. تکنیک ساخت اغلب بسیار پیچیده بود و شامل خاتم کاری با خاک رس با رنگ متفاوت بود. رواج کاشی ها از طریق اسپانیا موری ها از اسلام وارد شد. چینی چینی در اواخر قرن چهاردهم در اروپای غربی شناخته شده بود، اما البته بسیار کمیاب بود. در واقع، نمونه ها اغلب به همان روشی که سنگ های سخت نیمه قیمتی مانند آمتیست، گارنت و پریدوت در نقره نصب می شدند.

سبک گوتیک در انگلستان و شمال اروپا بسیار طولانی‌تر از جنوب باقی ماند و نمونه‌های بیشتری از آن نسبت به قاره از جنگ‌های ویرانگر فرار کرد. اتاق پانل بندی شده مشخصه سبک و دوره کمابیش در انگلستان دست نخورده باقی مانده است، جایی که هنوز هم می توان تابلوهایی با آثار رنگ یافت.

تزیینات گوتیک گاهی از نقوشی شبیه به نقوش داخلی کلاسیک مانند برگ آکانتوس و گل رز استفاده می کند، اما نحوه برخورد با آن بسیار متفاوت است. صنعتگر گوتیک دوست داشت برخی از ویژگی‌های مدل خود را انتزاعی کند و بر آن‌ها به شیوه‌ای تلطیف‌شده تأکید کند، مانند عقاب هرالدیک، به‌ویژه که در پشت ظروف اسپانیایی مورها و در نشان‌هایی مانند امپراتور روم مقدس استفاده می‌شود. . این دیگر هیچ شباهتی به عقاب رومی که به طور طبیعی به تصویر کشیده شده است ندارد، اما با دمی هندسی طراحی شده است. به همین ترتیب، دهان، زبان، یال، دم و چنگال‌های شیر باز به همین صورت است. کار قطب نما یکی از ویژگی های بارز تزئینات گوتیک است. به عنوان مثال، صلیب هرگز یک صلیب ساده نیست، بلکه با نقوش هندسی تزئین شده است. ممکن است نمایانگر ظهور دوباره برخی نقوش قدیمی سلتی باشد که اغلب بر اساس کار قطب نما بوده اند. بسیاری از زیور آلات گوتیک گلدار و شاخ و برگ هستند، در برخی موارد آزادانه و به طور طبیعی درمان می شوند، اما در موارد دیگر سبک شده اند. مانند فضاهای داخلی، نقاشی‌ها با رنگ‌های روشن بودند. برخی از نقوش زینتی که در اشیاء در نظر گرفته شده برای مبلمان داخلی یافت می شوند، معماری هستند، مانند کروکت (برآمدگی به شکل شاخ و برگ)، پوشش پشتی صندلی، و درهای بوفه.

کشورهای اسلامی

فتح اعراب در قرن هفتم پس از میلاد و در قرن هشتم، گسترش مسلمانان به هند و اسپانیا تأثیر عمیقی بر هنرهای تزئینی در سرتاسر جهان شناخته شده داشت، به خصوص که بیشتر مسیرهای تجاری طولانی مدت از سرزمین های عربی عبور می کردند. مهارت‌های فاتحان با مهارت‌های سنتی مردمان تابع خود آمیخته شد، و از آنجا که اسلام نمایش شکل انسان یا حیوان را، چه برای اهداف مذهبی یا هنری، ممنوع کرده بود، و تشویق به ادغام متون قرآنی در طراحی شد، دین نقش قابل توجه و مستقیمی را ایفا کرد. بخشی در توسعه طراحی مانند تقریباً هر جامعه دیگری، بهترین و ماندگارترین ساختمان ها ماهیت مذهبی داشتند و متأسفانه تعداد کمی از خانه های مسکونی باقی مانده است.

کیفیت و فرم معماری تابع دکوراسیون سطحی پیچیده و رنگارنگ بود. شاید بهترین نتایج در ایران به دست آمد، جایی که سطح بالایی از توانایی فنی در ترکیب با حساسیت غنایی زیاد وجود داشت. ویژگی‌های تزئینی اصلی در آنجا کاشی‌های سرامیکی و موزاییک‌های کاشی بود که کف‌ها، دیوارها، سقف‌ها و گنبدها را هم در داخل و هم از بیرون می‌پوشاند. مساجد اصفهان، مشد و تبریز با قدمت قرن سیزدهم تا اوایل هفدهم، استفاده کاملاً رضایت بخشی از رنگ را در معماری نشان می‌دهند. کاشی‌های براق با ترکیبی از طرح‌های گل‌دار و هندسی مربوط به قرن‌های 10 و 11 میلادی است و گل‌های طبیعی اغلب جلوه‌ای باغ‌مانند به دکوراسیون کاشی می‌دهند. زنبق، گل رز، میخک، لاله، انار، کاج و خرما همیشه با ساقه های درهم تنیده و در حاشیه های ساده یا طرح دار به تصویر کشیده شده اند. آبی از همه سایه ها، از فیروزه ای تا یک اولترامارین عمیق، مشخصه است.

نقش‌های کاشی‌کاری و نقش‌های فرش ایرانی اغلب قابل تعویض هستند. طراحان فرش به زودی موفق شدند ممنوعیت مسلمانان در استفاده از اشکال حیوانی را دور بزنند: شیر، آهو، پلنگ، پرندگان زینتی، و گاهاً حتی شکارچیان سواره به تصویر کشیده می شدند، این چهره ها همیشه با احتیاط قرار داده می شدند تا حداکثر جلوه تزئینی را داشته باشند. دستاوردهای هنری در زمان شاه عباس اول (1588-1629 میلادی) به اوج خود رسید، اما قبل از این زمان، فرش‌ها، ابریشم و سفال‌های ایرانی در میان اروپایی‌ها شناخته شده و ارزشمند بودند، همانطور که هنوز در قرن بیستم هستند.

در مصر و سیسیل یکی از نتایج تسلط مسلمانان، معرفی درجه بالایی از تزیینات بر روی سطوح دیوارها بود، بار دیگر عمدتاً با استفاده از کاشی‌های سرامیکی رنگارنگ. نقوش جامدتر از الگوهای ایرانی هستند و نواحی بین ارابسک‌های حاوی عرب را پر می‌کنند و پس‌زمینه‌های باز کمتری دارند. طراحی موریانه در اسپانیا چارچوب هندسی درهم پیچیده‌تری را نشان می‌دهد که با برگ‌ها، گل‌ها یا کتیبه‌های خوشنویسی رسمی پر شده است. سقف‌ها و قسمت‌های بالایی دیوارها به صورت نقش برجسته‌ای مسطح با عرب‌سک‌های رنگی و طلاکاری‌شده مدل‌سازی شده‌اند، در حالی که قسمت‌های دیوار پایینی کاشی‌کاری شده‌اند. قسمتی تزئینات با دست تراشه و قسمتی قالب گیری شده بود. چنین تزییناتی را می‌توان در الحمرا که در قرن پانزدهم در گرانادا ساخته شد، مشاهده کرد، یک قصر تفریحی که دادگاه‌ها و سالن‌های طاق‌دار آن با تزئینات گچ بری در سقف‌های لانه زنبوری، طاق‌ها و سرستون‌های استالاکتیتی، ردیف‌هایی از طاق‌های نعل اسبی یا طاق‌دار استالاکتیتی تزئین شده‌اند. و پنجره های سوراخ دار یا مشبک.

در مساجد ترکیه دیوارها را با سنگ مرمر روکش می‌کردند و کاشی‌کاری سرامیک را فقط در قسمت‌های کوچک معرفی می‌کردند. رنگ‌ها نیز در مساجد بزرگ، جایی که حس فضا به جای تزیین بی‌نظیر برجسته است، کمتر پرشور هستند. ساختمان‌های خانگی عمدتاً از چوب ساخته شده بودند و به حیاط‌ها و باغ‌های منزوی نگاه می‌کردند، اما با پنجره‌های مشبکی که در سطح طبقه بالایی از خیابان بیرون می‌آمدند. مانند بسیاری از کشورهای اسلامی دیگر، ثروتمندان خانه‌های خود را با آویزهای مخملی و ابریشمی، کاناپه‌ها و کوسن‌های بی‌شمار تجهیز کردند.

نفوذ اسلام در هند در نمای داخلی مساجد، مقبره‌ها و کاخ‌های ساخته شده در دوره مغول (1556-1707) به بهترین شکل ظاهر می‌شود.

طراحی خود را به ما بسپارید