طراحی داخلی فرانسوی قدیم

طراحی داخلی فرانسوی دوره رنسانس تا پایان قرن 18

از اواسط قرن پانزدهم، ایده های ایتالیا شروع به تغییر چهره ساختمان های فرانسوی کرد. این تغییر به تدریج رخ داد، ابتدا در جزئیات تزئینی کاربردی که بر روی طرح‌های اساساً گوتیک قرار گرفته بود، سپس به یک تقارن و نظم کلی گسترش یافت. در واقع، یکی از تفاوت های اساسی بین رنسانس در فرانسه و ایتالیا این است که در دومی، انقلاب در سبک، از همان ابتدا، کل مفهوم طراحی را در بر گرفت. تمرکز قدرت و درخشش زندگی درباری فرانسه در دوره فرانسیس اول (1515-1515) تثبیت شد و قبلاً منجر به حمایت هنرمندان و صنعتگران ایتالیایی شده بود. از آنجایی که نیاز به کلیساها در عصر بزرگ ساختمان گوتیک برآورده شده بود، پادشاه و دربارش در ساختن قلعه‌های جدید به سبک رنسانس اولیه با شکوه یکدیگر رقابت کردند. سنگ و الوار به آسانی در دسترس بود و سنگ تراشان و نجاران در استفاده از آنها ماهر بودند.

در میان اولین تلاش‌ها به شیوه جدید می‌توان به افزودن‌های فرانسیس اول به شاتو دو بلویس اشاره کرد. پلکان مارپیچ، با برج سنگ کاری باز خود، ممکن است توسط لئوناردو داوینچی طراحی شده باشد که در همان نزدیکی در آمبویز در سال 1519 درگذشت. مونوگرام و دستگاه هرالدیک پادشاه نشان دهنده کمک معمول فرانسوی به دکوراسیون رنسانس است. چنین سپرها و مونوگرام‌ها عنصر مهمی را در بسیاری از ویژگی‌های تزئینی تشکیل می‌دهند که در طراحی پانل‌های دیوار و سقف یا روی دودکش‌های سنگی حکاکی شده بزرگ استفاده می‌شوند. گالری‌های زیبای فرانسیس اول و هنری دوم (59-1547) در کاخ سلطنتی دو فونتن‌بلو، گسترش روزافزون تزئینات کاربردی و رنگ‌ها را نشان می‌دهد. سقف‌های مسطح از جنس چوب، قفسه‌بندی، رنگی و طلاکاری شده در اشکال هندسی مختلفی هستند که با قالب‌گیری‌های ظریف مشخص شده‌اند. پانل های قالبی نقاشی ها را در قسمت بالایی دیوارها و صفحات چوبی قالب گیری شده یا کنده کاری شده را در قسمت های پایینی، مانند ایتالیا، در بر می گیرد. کف ها از نوارهای چوب سخت هستند که گاهی الگوی سقف صندوقدار بالا را تکرار می کنند. نیمکت های پشتیبانی شده روی کنسول ها (براکت های زینتی) به عنوان بخشی از طرح کلی پوشش دیوار طراحی شده اند. هنرمندان ایتالیایی در فونتنبلو و جاهای دیگر به کار گرفته شده بودند و معماران فرانسوی معاصر را به سمت یک مفهوم ایتالیایی تر تحت تأثیر قرار دادند. Rosso Fiorentino و Francesco Primaticcio Galerie de François I را تزئین کردند، در حالی که سقف شش ضلعی در Galerie de Henri II توسط معمار فرانسوی Philibert de l’Orme طراحی شده است. معماران Sebastiano Serlio و Giacomo da Vignola به همراه زرگر Benevenuto Cellini همگی برای مدتی در فرانسه کار کردند و بسیاری از کارهای تزئینی در قلعه دره Loire توسط صنعتگران ایتالیایی اجرا شد.

در اوایل قرن هفدهم و در طول سلطنت طولانی لوئی چهاردهم (1643-1715)، رسمیت و شکوه در زندگی دربار بسیار مهم شد. سوئیت‌های اتاق‌های بزرگ با تزئینات استادانه، زمینه‌ای مجلل را برای پادشاه و درباریانش فراهم کرد. چنین سوئیت هایی معمولاً شامل یک هشتی، پیش اتاق، اتاق غذاخوری، سالن، اتاق خواب دولتی، مطالعه، و گالری بود. راه پله ها باشکوه و جادار بودند و رویکرد مناسبی را به اتاق های اصلی ارائه می کردند. طرح‌های تزئینی شامل یراق آلات، آویزها و مبلمان با اتاق است.

سبک باروک به طرز قابل تحسینی برای بیان ایده های تجمل و شکوه مناسب بود. این الهام بخش ساخت برخی از بهترین کاخ هایی است که از زمان امپراتوری روم در اروپا ساخته شده است. کاخ ورسای که در اواسط قرن هفدهم ساخته شد و به طور گسترده از آن تقلید شد، منجر به سبک دربار فرانسوی در دکوراسیون داخلی و مبلمان شد. ورسای قرار بود تجلی ظاهری و مشهود شکوه فرانسه و لویی چهاردهم، قدرتمندترین پادشاه اروپا در آن زمان باشد. وزیر دارایی او، کولبر، کارخانه‌ای راه‌اندازی کرد که انواع آثار هنری از مبلمان گرفته تا جواهرات را برای دکوراسیون داخلی می‌ساخت. تجارت بزرگ صادراتی سبک های فرانسوی را تقریباً به هر گوشه اروپا برد، فرانسه را به مرکزی برای تجملات تبدیل کرد و به پاریس نفوذی بخشید که تا امروز ادامه دارد. هزینه هنگفت اولیه ورسای از زمان تکمیل آن بیش از آن جبران شده است. حتی خشن ترین دشمنان لویی چهاردهم از تزئینات کاخ او در ورسای تقلید کردند. در سال 1667 چارلز لو برون به عنوان مدیر کارخانه Gobelins که توسط پادشاه خریداری شده بود منصوب شد و خود لو برون طرح هایی برای اشیاء مختلف از سقف های نقاشی شده Galerie des Glaces (تالار آینه ها) در ورسای گرفته تا فلز تهیه کرد. سخت افزار برای قفل درب (لازم به ذکر است که در گوبلین ها، مانند سایر نقاط فرانسه، مبلمان توسط هنرمندان یا معمارانی طراحی می شد که هیچ تجربه عملی در ساخت نداشتند، در حالی که در عصر بزرگ مبلمان سازی در انگلستان، اکثر طرح ها توسط مردم ساخته و اجرا می شد. خود کابینت ساز که اطلاعات دقیقی از مطالبش داشت.)

گرچه روند باروک در فضای داخلی ورسای به خوبی تثبیت شده است، اما به طور کلی در فرانسه با یک محدودیت اساسی که به ندرت اجازه می داد دکوراسیون یا حرکت به طور کامل تسلط یابد، تنظیم می شد. علاوه بر Galerie des Glaces در ورسای، Galerie d’Apollon در لوور نمونه ای از شکوه در دکوراسیون است. وسعت این اتاق ها و استفاده زیاد از سنگ مرمر، گچ کاری و سقف های نقاشی شده (با اضافه شدن پانل های شیشه ای آینه ای در ورسای) جلوه ای از عظمت فوق العاده را ایجاد کرد.

در میان معماران و هنرمندانی که در این زمان کار می‌کردند می‌توان به ژان براین، آندره-شارل بول، ژان لو پاولتر، روبر دو کوته و ژول هاردون-مانسار اشاره کرد. کار آنها در دوره بعدی ادامه یافت که در آن زیور آلات باروک به روکوکوی مطبوع و ظریف اواسط قرن هجدهم تبدیل شد. آغاز این رفتار روان تر را می توان در کارهای روبر دو کوته در ورسای و هتل د تولوز پاریس دید. انواع بسیار زیادی از مواد برای منبت کاری و تزئینات مبلمان استفاده شد. برای مثال، در قطعه ای از بول، طراح علاوه بر غلاف لاک پشت و منبت برنجی، از آبنوس، مس، لاجورد، عاج یا شاخ سبز رنگ و مروارید استفاده کرده است.

سبک باروک علیرغم آزادی از محدودیت های طاقت فرسا، ایده کلاسیک تقارن را حفظ کرده بود. تا دهه های اولیه قرن هجدهم، انحرافات مشخصی از این تصور وجود نداشت که یک شیء که به صورت عمودی تقسیم می شود باید از دو نیمه تشکیل شده باشد که تصاویر آینه ای از یکدیگر هستند. سبک لویی چهاردهم تجسم اشتیاق به تقارن بود، اما با سلطنت duc d’Orléans که در سال 1715 آغاز شد، عدم تقارن به یکی از ویژگی های دکوراسیون معاصر و یکی از جنبه های اصلی سبک روکوکو تبدیل شد. طراح اصلی در این سبک، که تا حد زیادی مسئول توسعه آن بود، Juste-Aurèle Meissonnier، زرگر و زینتی بود. تصادفی نیست که بسیاری از اشیاء به سبک روکوکو، از جمله مبلمان، به نظر می رسد که توسط یک فلزکار طراحی شده اند. گفته شده است که روکوکو زمانی شروع شد که طومارها متقارن نبودند. تأثیراتی که این مفهوم انقلابی را به ارمغان آورد قابل تامل است.

با شروع دهه های اولیه قرن هفدهم، چینی و لاک چینی در مقادیر فزاینده ای به اروپا وارد شد. پرسلن، به ویژه، بسیاری از کلکسیونرهای برجسته، از جمله اکثر خانواده سلطنتی اروپا را به خود جذب کرد. این استفاده روزافزون از اشیاء هنری چینی در هنر تزئینی اروپا تأثیر قدرتمندی را بدون هیچ اثری از سنت کلاسیک ایجاد کرد. اندکی پس از سال 1650، هلندی ها شروع به واردات چینی از ژاپن کردند، در ابتدا با رنگ آبی تزئین شده بود، اما در اواخر قرن به رنگ های پلی کروم، که توسط ساکایدا کاکیمون یا به روش آن نقاشی شده بود. این به طور گسترده ای مورد توجه قرار گرفت و حتی از چینی چینی ارزش بیشتری داشت. به عنوان مثال، هنگامی که آگوستوس قوی، منتخب ساکسونی و پادشاه لهستان، در اوایل قرن هجدهم کاخی را برای نگهداری مجموعه خود خرید، آن را کاخ ژاپنی و در فرانسه لویی هانری دو بوربون کوند، دوک دوبوربون نامید. ، کارخانه ای در Chantilly برای تقلید از چینی ژاپنی تأسیس کرد. تزیینات Kakiemon به طور قابل توجهی نامتقارن بود، همانطور که پانل های لاک رنگ شده که برای ساخت صفحه نمایش و مبلمان وارد شده بودند، و به نظر می رسد شکی وجود ندارد که این ویژگی روی هنر روکوکو اروپایی نیز تأثیر گذاشته است.

علیرغم مقادیری که این ظروف وارد می شد، تقاضا برای ظروف چینی شرقی برآورده نمی شد و سفالگران اروپایی به شدت در پی کشف این راز بودند. اولین کارخانه ای که چینی را به روش شرقی می ساخت، در مایسن در ساکسونی بود که توسط آگوستوس قوی حمایت می شد، اما به زودی کارخانه های کوچک بسیاری در آلمان، اتریش و ایتالیا شروع به رشد کردند. فرانسه چندین کارخانه داشت که نوع اصلاح شده چینی تولید می کرد که مهمترین آنها کارخانه Sèvres بود که متعلق به لویی پانزدهم بود و توسط معشوقه او، خانم دو پومپادور، حمایت می شد. اولین کارخانه انگلیسی، در چلسی، در اواخر سال 1745 تأسیس شد. چینی احتمالاً مهمترین بیان سبک روکوکو در نیمه اول قرن هجدهم بود، و کارهای برنز و طلاسازان در رتبه دوم قرار گرفتند. در واقع، این دوره را می توان عصر چینی نامید. اتاق هایی که کاملاً با چینی تزئین شده اند هنوز وجود دارند. این نه تنها گلدان ها و مجسمه ها، بلکه قاب های آینه، طومار، قرنیزها و حتی میزهای کنسول کوچک را نیز شامل می شد. نمونه بسیار خوبی هنوز در Palazzo di Capodimonte (Museo e Gallerie Nazionale di Capodimonte) در ناپل باقی مانده است.

سبک فرانسوی در قرن 18 به یک سنتز بسیار ماهرانه از مواد تبدیل شد که در آن برنز و چینی نقش مهمی داشتند. مبلمان به طرز استادانه ای در برنز با رویه مرمری نصب شده بود و اغلب با پلاک های چینی تزئین شده بود. ساعت ها از گلدان های چینی ساخته می شدند. جاردینیرها و گلدان ها با گل های چینی با ساقه ها و برگ های برنزی پر شده بود. روکش‌کاری با چوب‌های کمیاب به اوج خود رسید و خیاطی‌های تزئینی، اغلب به شکلی استادانه، به صورت تصویری انجام می‌شد. در این زمان بیشتر به دنبال خیاطی از برنج و لاک پشت بود که با بول شروع شد، اگرچه احیای مد امپراتوری روم بود. ملیله ها دیوارها را زمانی پوشانده بودند که این دیوارها با پوشش های چوبی کنده کاری شده به نام بوزیری تزئین نشده بودند. شکل دیگری از تزیین دیوار، که در ساخت مبلمان نیز به کار می رفت، ورنیس مارتین (لاک مارتین)، تقلیدی از لاک شرقی بود که پس از سال 1730 بسیار محبوب شد. سالن بزرگ در قرن هفدهم جای خود را به سالن های کوچکتر و بیشتر داد. اتاق‌های صمیمی و تعداد بیشتری از آن‌ها و مبلمان و دکوراسیون آن دوره نیز در مقیاس کوچک‌تری هستند.

سبک روکوکو به دلیل گل ها و منحنی هایش قابل توجه است. پایه‌های مبلمان به‌خوبی منحنی شده بودند و قسمت‌های بالا به شکل‌های مارپیچ بریده شده بودند. به راحتی می توان فهمید که سبک روکوکو چه زمانی به پایان می رسد، زیرا پایه های صندلی به یکباره صاف می شوند.

ویژگی‌های معمولی روکوکو در فضای داخلی معمار و دکوراتور ژرمن بافراند برای هتل د سوبیس، پاریس (شروع سال 1732) دیده می‌شود، جایی که فرم معماری تابع خواسته‌های دکوراسیون شده است. قرنیز ناپدید شده است، و دیوارها به سقف منحنی می‌شوند، با طومارهای ژنده‌دار C، گلدسته‌هایی از گل‌های تزئین شده با روبان، اسپری‌های شاخ و برگ، پرده‌ها و نقوش صدفی. کاهش مقیاس اتاق ها و واکنش طراحی به یاد ماندنی منجر به حذف نظم کلاسیک می شود. تابلوهای نقاشی نسبتاً کوچک که زندگی دهقانی را ایده‌آل می‌کردند، در قالب‌های مسطح، نقره‌ای یا طلایی محصور شده بودند. پس‌زمینه‌های پاستلی از آشکار شدن بیش از حد کوچک‌تر سالن‌ها جلوگیری می‌کرد. استفاده از نقوش چینی نشان دهنده جستجوی تازگی است و به خوبی با سبکی کلی سبک ترکیب می شود. کابینت de la Pendule (اتاق ساعت) در ورسای (1738)، طراحی شده توسط J. Verberckst، نمونه عالی دیگری از طراحی داخلی روکوکو فرانسوی است. ژیل ماری اوپنورد و فرانسوا دو کوویلیس نیز طراحان برجسته ای بودند که با بهترین هنرمندان و صنعتگران آن زمان کار می کردند.

مد روکوکو در سراسر اروپا گسترش یافت و به دادگاه‌های حق‌الامتیاز جزئی رسید، جایی که بسیاری از فرانسوی‌ها برای تهیه ساختمان‌ها و طرح‌های دکوراسیون به‌روز استخدام شدند. در فرانسه کارخانه Gobelins عمدتاً به تولید ملیله محدود شد. کار به همان اندازه در فرش ها و فرش های اوبوسون و بووه دیده می شود. بهبود در تولید شیشه منجر به پانل های آینه بزرگتر و لوسترهای کریستالی درخشان شد.

سبک لویی شانزدهم یا نئوکلاسیک در واقع قبل از مرگ لویی پانزدهم در سال 1774 ریشه دوانید. خانم دو پومپادور و برادرش، مارکیز دو مارینی، از اولین کسانی بودند که در دهه 1750 مورد توجه سبک کلاسیک جدید قرار گرفتند. از سال 1748 به بعد، اکتشافات باستان‌شناختی در مکان‌های شهرهای روم باستان هرکولانیوم و پمپئی و سایر بررسی‌های بقایای کلاسیک که در این زمان منتشر شده بود، توجه مشخص فرانسوی به رسمیت را تحریک کرد.

گاهی فراموش می‌شود که سبک‌های معاصر انگلیسی نیز در فرانسه تأثیر داشته است، عمدتاً از طریق آثار منتشر شده معماران رابرت و جیمز آدام. خطوط نامتقارن و سینوسی روکوکو به آرامی جای خود را به شکل محدودتری از تزئینات مبتنی بر خطوط مستقیم، زوایای قائم، دایره‌ها و بیضی‌ها که به صورت متقارن چیده شده بودند، داد. سبکی و قالب های ظریف حفظ شد، اما فرم های تزئینی یک بار دیگر توسط چارچوب معماری مهار شد. نقوش جدید، که بسیاری از آنها از نقاشی دیواری رومی عتیقه انتخاب شده‌اند، تابلو را با رنگ یا نقش برجسته تزئین می‌کنند. نخل ها، پوسته ها، کوزه ها، پایه های سه پایه، ابوالهول، غنائم بازوها یا آلات موسیقی اغلب در طرح های تزئینی ترکیب می شدند. برنز طلایی با چوب و گچ کاری برای قالب‌گیری و فیله‌های زینتی استفاده می‌شد که بر خصوصیت مستطیل طرح تأکید می‌کرد. کار J.-A. گابریل هم در Chambre du Conseil at École Militaire (شروع 1751) و هم در Galerie Dorée, Ministère de Marine (شروع 1762) را می توان به عنوان نمونه های پاریسی ذکر کرد. نکته اصلی رنگ آمیزی و همچنین طراحی، سادگی تصفیه شده است. دیوار پوش های ملیله ابریشم با نقش های گل و روبان ظریف در رنگ های آبی کم رنگ، سبز، رز و یاسی ظاهر می شوند. رنگ های مشابهی برای اثاثه یا لوازم داخلی ساتن و مخملی استفاده شد. حکاکی‌های ظریف روی چوب برادران روسو، آثار برنزی طلاکاری شده توسط کلودیون (کلود میشل) و قطعات مبلمان توسط دیوید رونتگن، سی. ای. ریزنر و ژان اوبن، دکوراسیون لویی شانزدهم را در بالاترین سطح خود نشان می‌دهد. آپارتمان‌های ملکه ماری آنتوانت در ورسای و بودوار او در فونتن‌بلو مملو از این خوراکی‌های عجیب و غریب هستند که به زودی در انقلاب فرانسه از بین خواهند رفت.

طراحی خود را به ما بسپارید