طراحی داخلی آمریکایی

طراحی داخلی آمریکا به سبک قدیم

مترجم : گروه معماری مشاور

داستان فضای داخلی داخلی و دکوراسیون آن در ایالات متحده هم از توسعه معماری خود و هم از داستان معماری و دکوراسیون انگلیسی جدایی ناپذیر است، که حتی مدت ها پس از انقلاب آمریکا تا حد زیادی از آن نشأت گرفته است. بنابراین، هر بحثی در مورد طراحی تزئینی ایالات متحده باید به طور مداوم به ایده های معماری که باعث تغییر در هر دو طرف اقیانوس اطلس شده است، اشاره کند.

برخلاف افسانه های رایج، کلبه چوبی اولین پناهگاه اولین مهاجران انگلیسی نبود. کلبه چمن‌دانه‌ای از نهال‌های گلی، بی شباهت به ویکی‌آپ هندی با افزودن یک دودکش چوبی سفالی در یک انتها، احتمالاً اولین خانه مهاجران در جیم‌تاون و پلیموث بود.

این خانه های بدوی به سرعت با سازه های قاب جایگزین شدند و از خانه کوچک سنتی جنوب شرقی انگلستان کپی کردند. در ابتدا یک اتاق یک نفره توسط یک دودکش عظیم احاطه شده بود (جایی که آجر به سرعت جایگزین چوب و گل شد)، اما به زودی اتاق دوم در طرف مقابل دودکش اضافه شد. اتاق زیر شیروانی، که بعداً به طبقه دوم برآمدگی تبدیل شد، با پله های پیچ در پیچ باریک بین ورودی مرکزی و پشته دودکش می رسید.

این پیشرفت در نیوانگلند با بقایایی مانند کاپن هاوس، تاپسفیلد، ماساچوست (1683) یا خانه قدیمی آهن (مستر آهن)، ساگوس، ماساچوست (1636) به خوبی نشان داده شده است. فضای داخلی به وضوح ساختار را منعکس می کند، با ستون های گوشه بلوط در معرض عظیم، تیرها، تیرچه ها و شومینه باز بزرگ آن، که به عنوان مرکز پخت و پز و گرمایش خانه عمل می کرد. دیوارهای داخلی معمولاً از تیغ و گچ تزئین نشده بود که روی گل میخ ها و سفالی یا آجری آنها را می پوشاند. پنجره‌ها کوچک و در اصل از نوع پنجره‌ای بودند، با شیشه‌های سربی کوچک در قاب چوبی. پنجره های کوچک با سقف کم گرما را در زمستان های سخت حفظ می کنند. طبقات تخته های شکاف پهن کاج، صاف شده و سمباده شده، جایگزین خشت کوبیده شده اولین پناهگاه ها شد.

مبلمان، به استثنای معدود، ساده و کمیاب بود. با تزیینات ساده حکاکی شده و تبدیل شده و رنگهای خاکی تزئین شده بود.

در پایان قرن هفدهم، منسوجات خانگی با مواد بافته شده وارداتی در خانه‌های افراد مرفه‌تر تکمیل شد. از اینها برای پرده، رومیزی، آویز تخت و پد صندلی استفاده می شد. دمشق ها و مخمل های رنگارنگ، که توسط سطوح چوب و گچ رنگ نشده تقویت شده است، در پیوریتان نیوانگلند و احتمالاً تا حد زیادی در میان هلندی های نیویورکی کمتر سختگیر و نسبتاً ثروتمند کاشت تنباکو در ویرجینیا یافت شد.

در خانه‌های جنوب نیوانگلند، آجر و سنگ به‌عنوان مصالح ساختمانی جایگزین چوب می‌شوند، اگرچه بسیاری از سازه‌های چوبی کوچک‌تر وجود داشتند که تا حد زیادی ناپدید شده‌اند. در منطقه رودخانه هادسون، کلبه سنتی مهاجران فلاندری و هوگنوت، بلند و کم ارتفاع با سقف شیب دار و لبه های بام بلند، به یک خانه مزرعه معمولی تبدیل شد. در همان زمان، خانه شهری هلندی باریک از آجر با انتهای شیروانی پلکانی آن، حتی پس از اشغال انگلیسی ها، ظاهری کاملاً متفاوت از سکونتگاه های انگلیسی در شمال و جنوب به آمستردام جدید داد.

در خانه‌های هلندی، پنجره‌ها بزرگ‌تر و سقف‌ها بلندتر بودند. شومینه اولیه، با حاشیه کاشی کاری شده اش، که با یک کلاه عمیق پوشیده شده بود، به جای فرورفتگی عمیق، با دیوار همسطح بود. ویژگی‌های هلندی مانند درب تقسیم افقی، کمد یادبود یا کاس، تخت توکار، و کاشی‌کاری‌ها و ظروف دلفت، به فضای داخلی نیویورک اولیه فردیت بخشید که تا قرن بعد در برابر نفوذ انگلیسی مقاومت کرد.

ویژگی‌های ملی مشابه باید استقرار اولیه سوئد در دلاور را متمایز کند، جایی که در اواخر قرن، ممکن است برای اولین بار کلبه چوبی پیشگامان ظاهر شده باشد. کمک سوئدی ها فقط موقتی بود، زیرا هم هلندی ها و هم انگلیسی ها آن را جذب کردند. سکونتگاه‌های اولیه انگلیسی‌ها در شرق نیوجرسی توسط مهاجرانی از نیوانگلند تأسیس شد که در ابتدا خانه‌های معمولی با دودکش مرکزی را طراحی می‌کردند، اما قبل از پایان قرن عمدتاً آنها را برای نوع خانه‌های فلاندری در منطقه همسایه رودخانه هادسون رها کردند. اولین مهاجران در پنسیلوانیا، که در پایان قرن به فیلادلفیا رسیدند، نوع مسکن شهری را که برای بازسازی لندن پس از آتش سوزی بزرگ سال 1666 طراحی شده بود، ساختند.

در ویرجینیا و جنوب، شواهد کمی از خانه اوایل قرن هفدهم باقی مانده است. قلعه بیکن در شهرستان سوری، ویرجینیا، با ایوان دوطبقه برجسته در جلو و برج پلکانی عقب، که در حدود سال 1665 با آجر ساخته شده است، تنها چیزی است که از یک نسخه استعماری از عمارت کوچک ژاکوبین انگلیسی باقی مانده است، اگرچه باید چندین مورد دیگر نیز وجود داشته باشد. مثال ها. از شواهد و استنباط‌های باقی‌مانده، اعتقاد بر این است که دیوارهای پانل‌بندی‌شده، سقف‌های تیرآهن با طراحی دقیق، و گچ‌کاری‌های زینتی به رنگ در خانه‌های بزرگ‌تر ویرجینیا به کار رفته‌اند. با این حال، در حالی که آب و هوای ملایم‌تر سقف‌های بلندتر و اتاق‌های بزرگ‌تر را امکان‌پذیر می‌کرد، بعید به نظر می‌رسد که سکونتگاه معمولی اولیه با معاصر شمالی خود تفاوت داشته باشد، مگر در استفاده بیشتر از آجر و در قرار دادن دودکش‌ها در انتهای آن به جای در مرکز سازه.

در میان ثروتمندان، کالاهای اصلی مبلمان بدون شک واردات انگلیسی بود. ساکنان فروتن احتمالاً مجبور بودند به مقالاتی از ساده ترین نوع بسنده کنند، اما از آنجایی که مقالات کمی از این دوره باقی مانده است، اطلاعات کمی در مورد آن وجود دارد. مسلماً ماهیت پراکنده یا روستایی سکونتگاه های جنوبی و تمرکز آنها بر کاشت تنباکو نتوانست به توسعه اولیه صنایع دستی ماهر که در روستاها و شهرهای جوامع شمالی یافت می شود، تشویق کند. در سال 1720، نوآوری های طراحی اینیگو جونز و سر کریستوفر رن، همانطور که در سبک ملکه آن با آمیختگی قوی عناصر هلندی و فلاندری منعکس شد، قبلاً از اقیانوس اطلس عبور کرده بود. تأثیر رن به طور فزاینده ای در تمایل به استفاده از طراحی متقارن حول یک ویژگی مرکزی برجسته و، به ویژه در فضای داخلی، در اصرار بیشتر بر چیدمان کلاسیک در موقعیت های بازشوها و پانل ها مشهود است. پوشش، معمولاً از کاج در شمال، عموماً رنگ آمیزی می شد. رنگ‌های نسبتاً عمیق و قوی – قرمز، آبی، سبز، قهوه‌ای و زرد – به‌صورت مجزا یا ترکیبی مورد استفاده قرار می‌گرفتند و پس‌زمینه‌ای مؤثر برای مبلمان گردویی آن دوره ایجاد می‌کردند.

رنگ اضافی با استفاده دقیق تر از منسوجات بافته شده و گلدوزی شده، در اثاثه یا لوازم داخلی و همچنین پارچه فروشی، معرفی شد. اگرچه فرش‌های بافته شده برای پوشش کف حتی در اواسط قرن نادر بودند، اما غالباً تأثیر آن‌ها با بوم کشیده رنگ‌شده با طرح‌های تکراری سراسری به دست می‌آمد.

در سراسر مستعمرات، مبلمان فراوان تر و متنوع تر شد. صندلی‌های بدون بازو جای مدفوع را گرفتند، کابریول (پای منحنی) تا حد زیادی جایگزین پایه‌ی چرخ‌شده شد و میزهای قطره‌ای کوچک جایگزین نوع قاب ثابت شدند. مبلمان اتاق خواب با توسعه سینه بلند (highboy) و میز آرایش (lowboy) متمایز شد و بعداً میز یا منشی روی کیس به زینت اصلی اتاق نشیمن تبدیل شد. آینه‌های بلند با تاج‌های تاج‌دار جایگزین عینک‌های کوچک مربعی شکل و به‌سبک ژاکوبین قرن هفدهم شدند، و پرتره‌ها و طرح‌های چاپی به‌طور عمومی‌تر مورد استفاده قرار گرفتند و فضای دیوار را با نگهدارنده‌های شمعی یا دیوارکوب‌ها به اشتراک گذاشتند. نور مصنوعی هنوز عمدتاً از فتیله‌های کوچک و لامپ‌های چربی می‌آمد، اما شمع‌های پیه و مومی که در دیوارکوب‌ها، پایه‌های فلزی و چوبی قابل تنظیم، یا در شمعدان‌های برنجی یا اسپند (و گاهی اوقات در لوسترهای برنجی) نگهداری می‌شد توسط ثروتمندان استفاده می‌شد.

اگرچه آسایش خانگی در حال بهبود بود، اما در شمال ویرجینیا، خانه یا عمارت بزرگ رسمی تا حدود سال 1750 نادر باقی ماند. در جنوب، ثروت کشاورز برده‌دار این امکان را برای او فراهم کرد که از نوع خانه‌های عمارت گرجی اولیه در انگلستان کپی کند. خانه های بزرگ دو یا سه طبقه با وابستگی های جانبی (بنای بیرونی) متعدد شد. استراتفورد در شهرستان وست مورلند و وستور در شهرستان چارلز سیتی، ویرجینیا، که در حدود سال 1735 توسط خانواده‌های لی و بیرد ساخته شده‌اند، نمونه‌های اولیه این نوع هستند. اتاق‌های این عمارت‌ها با پانل‌های بسیار دقیق مطابق با آخرین مد لندن مبله شده‌اند. احتمالاً در اواخر قرن، این قطعات انگلیسی با آثار کابینت سازان فیلادلفیا، نیویورک و بوستون آمیخته شد. بین 1750 و انقلاب، این مرحله گرجستان به بالاترین پیشرفت خود رسید. اگرچه خانه‌های بزرگ‌تر شمال، مانند خانه ونت‌ورث در پورتسموث، نیوهمپشایر، کوچک‌تر و فاقد پیش‌نما و وابستگی‌های عمارت جنوبی هستند، شاید متمایزترین دستاوردهای طراحی و دکوراسیون استعماری را با ترجمه‌های مناسب خود به چوب نشان دهند. آجر و سنگ اشکال گرجی.

در مستعمرات اقیانوس اطلس میانه، به ویژه در فیلادلفیا (که تا سال 1760 رهبری شهری را در مستعمرات به عهده گرفته بود)، نوعی طراحی داخلی در میانه راه بین نیوانگلند و ویرجینیا توسعه یافته بود. در آنجا سبک تزئینی روکوکو انگلیسی که توسط توماس چیپندیل منتشر شد، شایسته ترین و اصلی ترین تفسیر خود را دریافت کرد. این به خوبی در فضاهای داخلی فیلادلفیا مانند خانه پاول (1765) و کوه دلپذیر (1762) و در کارهای کابینت سازانی مانند توماس افلک و بنجامین راندولف دیده می شود. در این زمان، چوب ماهون با دانه های ریزش، بسیار پذیرا برای کنده کاری و پرداخت بالا، تا حد زیادی جایگزین گردو به عنوان چوب اصلی کابینت شده بود. با الهام از این مواد و چالش طراحی لندن، این صنعتگران فیلادلفیا و معاصران شمالی آنها، به ویژه جان گدارد و جاب تاونسند از نیوپورت، رود آیلند، هنر خود را به بالاترین سطح کمال رساندند.

در طول ربع سوم قرن هجدهم، نمای داخلی پانل‌شده به استادانه‌ترین شکل خود در مستعمرات رسید. در شمال ویرجینیا یک اتاق کاملاً پانل شده استثنایی بود. صفحات چوبی برای سینه دودکش و فرورفتگی های جانبی یا کمدهای آن در نظر گرفته شده بود. در ویرجینیا و جنوب، پوشش کامل پانل به عنوان قانون باقی ماند. (در استعمار ویلیامزبورگ، ویرجینیا، خانه‌های بازمانده با دقت بازسازی و مبله شده‌اند، که تصویر کاملی از اتاق‌های پانل‌بندی‌شده راحت متعلق به دهه‌های میانی قرن هجدهم ارائه می‌کند.) با این حال، در شمال و جنوب، شومینه و روکش آن ساخته شده‌اند. به عنوان یک واحد تزئینی مورد تأکید قرار گرفت، و پدینت شکسته باروک به ویژگی معمولی تاج روی روکش و درگاه تبدیل شد. چوب‌های رنگ‌شده همچنان محبوب بودند، اما با رنگ‌های ملایم‌تر و روشن‌تر، متمایل به سفید و خاکستری. سطوح دیوار گچی نیز رنگ آمیزی شد. در اتاق‌های اصلی این خانه‌ها از کاغذ دیواری‌های چاپ بلوک و رنگ‌آمیزی استفاده می‌شد و نشانه‌هایی از استفاده از دیوارکوب‌های پارچه‌ای نیز وجود دارد.

سقف های گچی تا ربع دوم قرن به طور کامل تیرهای کف را پنهان کردند و پس از سال 1750 اغلب با تزیینات برجسته به سبک فرانسوی یا روکوکو تزئین می شدند و با لوسترهای کریستالی چند شاخه آویزان می شدند. کف‌های چوب سخت، گاه پارکت، بیشتر با فرش‌های طرح‌دار اروپایی یا شرقی پوشانده می‌شد.

در طول قرن هجدهم، واردات پنبه های چاپ شده یا چینتز به طعم هندی، و پارچه های ابریشمی و گلابی، تا حد زیادی جایگزین پارچه های کتانی و پشمی روزهای قبل شد. مبلمان روکش شده، صندلی‌های بالدار و مبل‌ها، و پارچه‌های پرکاربرد، غنای داخلی مد روز را بیشتر کرده است.

همانطور که در اروپا، رشد نوشیدن چای و قهوه باعث تشویق تولید ظروف نقره مناسب و واردات چینی های انگلیسی و شرقی شد که به کمدهای گوشه ای و دیواری نیاز داشت. همچنین تقاضا برای انواع میزهای متحرک کوچک و پایه برای خدمات چای و قهوه ایجاد شد.

در طول این قرن، مهاجران آلمانی در پنسیلوانیا، سبک های سنتی طراحی خود را به سنت غالب انگلیسی مستعمره اضافه کردند، تأثیرات آن در هنرهای عامیانه بیشتر از دکوراسیون رسمی مشهود بود. این سبک و توسعه آن پس از انقلاب بود که اولین لیوان تزئینی آمریکایی هنری ویلیام استیگل و فردریک آملونگ و همچنین بیشتر تزئینات روی سفال های اولیه آمریکایی را باید نسبت داد.