طراحی داخلی در چین باستان

مترجم : گروه معماری مشاور

چین با دارا بودن قدیمی ترین تمدن شرق، به شدت بر دیگران تأثیر گذاشته است. فرم‌ها و نقوش تزئینی که در اوایل سلسله شانگ (حدود قرن 16 تا 1046 قبل از میلاد) یا حتی قبل از آن در سلسله افسانه‌ای شیا آغاز شد، در طول تاریخ چین باقی مانده است. برای مثال، اشکال اولیه ظروف برنزی محراب، در قرن‌های 18 و 19 در چینی یافت می‌شوند که اندکی از نظر مشخصات تغییر کرده، اما هنوز قابل تشخیص هستند.

مواد با مواد غربی بسیار متفاوت است. چینی ها همیشه استاد هنر سرامیک بوده اند و مهارت آنها از شمال به کره، شمال شرق به ژاپن و جنوب به کشورهای جنوب شرقی آسیا گسترش یافته است. تقریباً تمام تکنیک های مهمتر - به استثنای ماژولیکا - از چین آمده است. سلسله تانگ (618-907) به خاطر ظروف سفالی خوب مشهور بود. سلسله سونگ (960–1279) برای ظروف سنگی عالی. و از سلسله یوان (1206-1368) به بعد، چینی‌ها در تولید ظروف چینی رهبری جهان را داشتند که راز آن تنها پس از چندین قرن واردات چینی به اروپا رسید. برنز برای ظروف به جای مجسمه سازی به کار می رفت. ظروف برنزی که در اصل مفهومی کاملاً مذهبی داشتند، توسط سلسله ژو (1111 تا 255 قبل از میلاد) به عنوان هدایای امپراتورها به افراد مورد علاقه خود داده می شد و از آن زمان به بعد معمولاً برای مقاصد سکولار استفاده می شد. در زمان سلسله تانگ، آینه های زیبا و چیزهای مفید و تزئینی مانند جعبه توالت معمولا ساخته می شد.

چین در دوران روم باستان به دلیل ابریشم خود در غرب شناخته شده بود. تکه‌هایی از ابریشم در سین‌کیانگ یافت شد که مربوط به قرن اول قبل از میلاد است با نقوش طراحی تفاوت چندانی با نقوش قرن بیستم و بیست و یکم نداشت. چینی‌ها همیشه به خاطر گلدوزی‌های ابریشمی فوق‌العاده مورد توجه بوده‌اند، که با جزئیات بسیار به شیوه‌ای نیاز به دوخت‌های ریز زیادی دارد. ابریشم های رنگ شده به مقدار زیاد تولید شده است. مخمل بافی، معمولاً به صورت نوارهای بلند به عنوان روکش صندلی، هنری بود که احتمالاً از غرب آموخته شده بود، اما هنر ملیله کاری (کسی) ممکن است به سلسله هان (206 قبل از میلاد تا 220 پس از میلاد) برود. قالی‌بافی با بالاترین کیفیت که بدون شک از ایران آموخته شده است را نمی‌توان قبل از قرن هفدهم ثابت کرد، اما ممکن است بسیار زودتر شروع شده باشد. قالی‌های کمیاب با ابریشم و طلا گره‌دارند، اما آن‌هایی که پرزهای پشمی دارند کیفیت خوبی دارند. فرش‌های ستونی که برای احاطه ستون‌ها بافته می‌شوند، یک نوع متمایز چینی هستند. نقوش تزئینی آنهایی هستند که در سایر مصالح مشترک هستند.

یشم (نفریت و یشم) در چین به اشیایی با اهداف مختلف حک می شود. در زمان‌های اولیه، مانند برنز، عمدتاً برای مقاصد مذهبی استفاده می‌شد، اما بعداً برای انواع اشیاء سکولار، به‌ویژه آن‌هایی که برای تزیین میز علما در نظر گرفته می‌شد، مانند گلدان‌های قلمو، تخته مرکب، آب استفاده می‌شد. قطره چکان، صفحه میز و وزنه کاغذ. به ویژه در قرن هجدهم، کاسه‌ها و روکش‌هایی که با نقش‌ها و نقش‌های گوناگون حکاکی شده و سوراخ‌شده بودند، برای دکوراسیون داخلی به عنوان دستگاه بخور ساخته می‌شدند. یشم چینی را نیز ببینید.

لاک، شیره جامد یک درخت (Rhus vernicifera)، به طور گسترده ای برای اهداف تزئینی مختلف بر روی پایه های چوبی یا، کمتر، پارچه کنفی استفاده شده است. از لاک به عنوان رنگ استفاده می شود یا در لایه های ضخیم که می توان با چاقو حکاکی کرد استفاده می شود. همچنین برای تزئین الوارهای سازه ای در فضای داخلی استفاده می شود. بهترین لاک در قرن 17 و 18 از ژاپن به دست آمد.

میناکاری روی فلز هنری است که چینی‌ها آن را از اروپا آموخته‌اند، اما به‌ویژه در قرن هجدهم، برخی از ظروف برنزی بسیار بزرگ در اشکال مختلف تزئینی با استفاده از تکنیک کلوزون با مینا پوشانده شدند. میناهای نقاشی شده از گوانگدونگ (کانتون) در قرن 18 آمدند و از نظر سبک شبیه میناکاری چینی معاصر از همان مکان هستند.

تا اواسط قرن بیستم، نقاشی‌ها معمولاً روی ابریشم بودند و بیشتر به شکل طومارهایی بودند که روی دیوار آویزان می‌شدند. یک فرم بلند و باریک برای نقاشی های طوماری مرسوم است. بهترین نقاشی چینی از نظر کیفیت عالی است، اما معیارهای قضاوت با معیارهایی که در هنر غربی قابل استفاده است بسیار متفاوت است. سبک تا حد زیادی تحت تأثیر خوشنویسی است و کیفیت و نوع قلم مو نقش اساسی را ایفا می کند. موضوعات معمولاً ترسیم شاعرانه منظره، اسپری های گل و شاخ و برگ، و کمتر غرفه ها هستند. نقاشی چینی اغلب با طنزی لطیف و ملایم که به ندرت در هنر غربی دیده می شود، فرا می گیرد. خوشنویسی نقش مهمی در هنر شرق دارد. طومارهای تزئین شده با خط تحسین برانگیز بر روی دیوارها آویزان شده است. خوشنویسی اغلب در تزیین مفرغ و چینی نقش دارد و کتیبه روی تابلوها غیر معمول نیست.

خانه آسیای شرقی معمولاً از چوب و کاشی ساخته می شود. کاشی رج در چین، ساخته شده از ظروف سنگی لعابدار، اغلب بسیار زیبا است. معماری هرگز رسانه اصلی برای بیان انگیزه هنری چینی نبوده است. قرن‌ها محافظه‌کاری و احترام به سنت مهم بود و نوآوری سبک عملاً ناشناخته بود. به جز در مناطق شهری، ساختار اصلی خانه چینی حداقل از زمان سلسله شانگ تقریباً بدون تغییر باقی مانده است. در همه انواع ساختمان ها سقف مهم ترین ویژگی است و در زمان سلسله تانگ پیش امدگی لبه بام رو به بالا و پوشش لعاب دار و رنگی سنگین کاشی توسعه یافته بود. سقف عمدتاً توسط ستون های چوبی بر روی پایه های سنگی یا برنزی نگه داشته می شود و دیوارهای ساختمان صرفاً به عنوان پرده هایی از آجر یا چوب عمل می کنند. کف‌ها اغلب از خاک کوبیده‌ای هستند که محکم در حاشیه‌های چوبی بسته‌بندی شده‌اند. معمولاً یک خانه خانوادگی از مجموعه ای از ساختمان ها یا آلاچیق ها تشکیل می شد که یک حیاط باغ را در بر می گرفت و با دیوار احاطه می شد. حیاط نقش بسیار مهمی را ایفا کرد، زیرا این ایده آل همیشه حاضر بود که بشر باید در هماهنگی با طبیعت زندگی کند: یک استخر کوچک با گیاه نیلوفر آبی، یک درخت و صخره های بزرگ نمادی از کل چشم انداز طبیعی بود، و بر روی این ویژگی ها بود که بیشترین مراقبت انجام شد.

ستون‌های تکیه‌گاه و براکت‌های ساختمان‌های مهم کنده‌کاری و رنگ‌آمیزی شده‌اند که بسیاری از طرح‌ها شبیه به طرح‌هایی است که با سفال و چینی آشنا شده‌اند. اژدهای زرد نماد قدرت روح، ببر نیروهای حیات حیوانات است. پنجره ها با نوارهای چوبی در الگوهای مختلف مشبک بودند که کاغذ سفید شفاف روی آن کشیده می شد. علاوه بر طرح‌های مشبک، خود پنجره‌ها نیز دارای طرح‌های متنوعی بودند، به‌عنوان مثال مانند الماس، پنکه، برگ یا گل. درها نیز به شکل فانتزی به شکل ماه، گلبرگ نیلوفر آبی، گلابی یا گلدان بودند، زیرا نیازی به پشتیبانی ساختاری از دیوارهای پانل سبک نبود. برخی از دیوارها ممکن است به طور کلی قابل جابجایی بوده باشند، همانطور که بعداً در خانه ژاپنی بودند. برخی دیگر از چوب نقاشی شده بودند که با ملیله یا نقاشی روی ابریشم و مواد دیگر آویزان شده بودند.

در توصیف خانه ای از طبقه اوقات فراغت مینگ (1368-1644) سقف هایی با کلوچه ها (محفظه ها) در کار با نی زرد، دیوارها و ستون های کاغذی، سنگ فرش های صیقلی مشکی، و آویزهای ابریشمی ذکر شده است. فرش‌های رنگارنگ، روکش‌های صندلی و کوسن‌ها با مبلمان تیره که بر اساس ایده‌های دقیق تعادل نامتقارن چیده شده بودند، در تضاد بودند.

اطلاعات کمی در مورد مبلمان چینی اولیه وجود دارد، جدای از آنچه ممکن است از نقاشی ها و منابع مشابه جمع آوری شود. چهارپایه ها و میزهای کم ارتفاع در اوایل مورد استفاده قرار می گرفتند و صندلی ها، میزهای آرایش، میزهای محراب و تخت های سایبان دار در سلسله هان شی (غربی) (206 قبل از میلاد تا 25 پس از میلاد) رایج بود. طرح ها و متریال ها در سال های میانی دستخوش تغییرات بسیار کمی شدند. چوب رز همیشه به طور گسترده مورد استفاده قرار می گرفته است و در کاخ ها قطعات استادانه ای با طلا و نقره، یشم، عاج و مروارید پوشیده شده است. فضای داخلی چینی بیشتر از آنچه در سایر نقاط شرق مرسوم بود با صندلی، میز، کاناپه، تخت و کابینت های کمد و کشو مبله بود. همانطور که در اروپا، صندلی با بازوها به عنوان صندلی افتخار است. چوب های به کار رفته بومی این کشور هستند و به ندرت به غرب صادر می شدند، اگرچه چوب رز چینی در غرب به خوبی شناخته شده است زیرا بیشترین مبلمان صادراتی از این چوب بود. مبلمان لاکی حکاکی شده، مانند تاج و تخت کیانلونگ در موزه ویکتوریا و آلبرت لندن، برای امپراتور و مقامات عالی رزرو شده بود، و صفحات لاکی حکاکی شده عظیم که در غرب به عنوان پرده های کروماندل شناخته می شدند، گهگاه صادر می شدند. مبلمان بامبو، که عمدتاً برای استفاده در باغ در نظر گرفته شده است، به سختی باقی مانده است، اما صندلی های بشکه ای شکل چینی برای همین منظور غیر معمول نیست. تزئینات حکاکی شده روی مبلمان تقریباً همیشه از نظر طراحی بسیار ساده است و محدود به برخی از شکل های درهم آمیخته است.

طراحی خود را به ما بسپارید